دوباره دور افتادم. دوباره در مه و غبار گم شدم. دوباره شدم ان کشتی سرگردان که به نظر محکم و استوار روی آب ایستاده اما هیچ کرانه و ساحل و خشکی ای او را پذیرا نیست.هیچ زمین گرم و گیرایی نیست برای این کشتی سرگردان که می رود و می ایستد و محو می شود در مه.. کشتی می رود. کشتی می ایستد. کشتی جان می دهد..
من آن کشتی ام پر و خالی و بی جان و گذرا... کشتی شده ام. شبیه همین قرمز و قهوه ای روی
آب.. دلم برای این پنجره تنگ شده بود. مدت هاست که نوشتن با غار بلند و طولانی گره خورده است. غاری که دیوارهایش را کاغذهای پرباغ و سرسبز پوشانده ام. باغی برای نوشتن.. اما این روخانه که جان دارد و با هر نسیمی به خود می پیچد را از یاد برده بودم. دلتنگش بودم و دلتنگی را هم از یاد برده بودم. خاطرم نبود این همه الهام بخشی این چشم انداز را.. این آب روان را.. این شهر قدبلند رو به رو را.. این پنجره ی آخرین خانه ی ساختمان کناری را.. پنجره ای که تجسم" تا روشنایی بنویس" است. نوری زرد و جان دار که در تنهایی شب ادامه می دهد. کاش بنویسد.. کاش برنامه نویس نباشد. کاش نویسنده ای باشد برای تن خسته ی من که قرار است از ساعت هشت شب وقتی سپهر می خوابد نورِ راه باشد. راهی در شب و سوسوی شهری که بیدار است و نظاره گر.. راهی برای دانه دانه روشنایی کاشتن و برداشتن...
نوشتن اما فرار می کند. ماهی لیزی ست که قهر می کند و رنجور می شود. نوشتن اگر هر روزه نباشد ماهی کم جان می شود و به هن هن می افتد. به نفس نفس زدن...( این وسط می خواستم بگویم وقتی آن دنیای کوچک ده کیلویی در برابرت هر روز و هر شب قد می کشد جهان کمرنگ می شود. زخم ها زودتر التیام می یابند. کینه ها زودتر از یادت می روند- این همه از موهبت های از دست دادن حافظه در فرایند بارداری و بعد از زایمان است. چه خوب است این حافظه که کم جان می شود برای تلخی های دنیا. مثلا یادم نمی آید چه گفت آن دوستم که آن روز دلخور شدم. بعد او گروه دوستی را ترک کرد. مثلا یادم نمی آید بعدتر چه شد.. انگار تکه های گم و گور در زمان شنی- یک نهال کوچک در خانه داری که می دانی درختی تناور خواهد شد. همه ی صبوری ات برای دیدن شاخه های ترد و برگ های سبزش است. که صبر همین است در دانه نگریستن و درخت را به تماشا نشستن. وگرنه که نشستن و هیچ کاری نکردن اسمش صبر نیست. صبر آن گیاهی ست که می دانیم به تدریج جان می گیرد و قدبلندمی شود و سرسبز و شاداب.